The last dance

Onze heren draaien al bij al een mooi seizoen dit jaar. Even waren er zelfs titelambities aan het begin van dit kalenderjaar, al hebben we die na enkele mindere matchen met (dom) puntenverlies terug moeten opbergen. 

Toch hebben we er tegen de betere ploegen altijd gestaan, getuige een felbevochten, nipte overwinning tegen Evergem en recent nog een dubbele winst tegen toenmalig leider Brasschaat (die laatste zijn na deze mentale opdoffer begrijpelijk wat weggezakt in de rangschikkig). 

Dat Izegem (de huidige leider) een degelijke match mocht verwachten was dus duidelijk. Ze kwamen talrijk afgezakt naar Mechelen met de duidelijke intentie om de 2 punten mee huiswaarts te nemen. 

Het intimidatiewerk van hun trainer op de middenstip tijdens de opwarming ten spijt, waren het onze heren die het best aan de match begonnen. Coach leslie had gekozen voor een potige 6-0 verdediging met "4 beren" in het centrum. Gecombineerd met een sterke eerste helft van Bjorn wierp dat verdedigend zeker zijn vruchten af.

We kwamen vrij snel op voorsprong en bleven die stelselmatig uitbreiden. Qua afwerking op tegenaanval waren we soms nog wat laks, maar gezien een echt antwoord van de Izegemse aanval uit bleef konden we ons dit permitteren. Met een degelijke voorspong van 4 punten gingen we de rust in.

Vlak na de rust leek het even alsof we op hetzelfde elan konden verdergaan met een goaltje van David en een heerlijke arrogante penalty van Yentof over de keeper zijn bolletje. Helaas kwam kort daarop een stevig aanvallend dipje. Aanval na aanval werd vakkundig de nek om gewrongen en een droge periode van 10 minuten gaf Izegem ruim de tijd om zich terug in de wedstrijd te knokken. 

Erop en erover dacht de tegenpartij en onze voorsprong werd omgebogen in een achterstand van 2 punten. Even leken we onszelf helemaal de das om te doen met een rechtstreekse rode kaart van Yentof op, opnieuw, een penalty. Gelukkig konden we tijdens de chaos die volgde rekenen op onze eigenste voorzitter Tim die als alerte tafelzitter en baken van hoop en licht in moeilijke tijden een wisselfout wist te signaleren.

De overtalsituatie die volgde was een kolfje naar Casper zijn snelle beentjes en de bordjes hingen al snel weer gelijk. De honger bij onze jongens was daarmee niet gestild want de voorsprong werd terug uitgebouwd. Onze andere Limburgse vriend Roeland, die we na lange tijd terug hartelijk mochten verwelkomen, hield de laatste 10 minuten onze defensie mee recht.

Waar de MVP awards deze match naar Casper en Tim gaan, willen we de wedstrijd toch vooral opdragen aan onze sterke Jan. Limburg geeft en neemt, maar we zijn fier dat we Jan nog een laatste 🍆-dance hebben kunnen geven na heel wat mooie jaren! Grote meneer. 

- De aimabele reporter